چیزهایی که نمی مانند

محبوب من.

بیا در طول این نوشته دانشمند نباشیم. تاریخ-خوان و جغرافی دان هم. می خواهم برایت از چیزهایی بگویم که باعث تسلای دل ما آدمیان می شوند. مثلا این کوه ها را ببین. آنها می مانند. دریا ها و جنگل ها هم. آسمان و ستاره ها هم به درد «ماندگاری» اسیرند. این ها روح مرا زجر می دهند. چون من هم روزی فکر می کردم چیزهایی هستند که می مانند و مدتی نگذشت که فهمیدم چقدر از اصل ماجرا دور بوده ام. بیشتر از آنکه از درد نماندن آن چیزها رنجیده باشم، از میزان ایمانم به ماندگاری شان، و از شدت نفهمی و کم هوشی خودم درد می کشم. اما درد هم ماندنی نیست. با ما می آید و با ما می رود. مهم نیست اگر دل همه را مبدا بگیری، درد، یک خط مستقیم و بی وقفه می شود. مهم این است که با رفتن ما، لااقل برای ما، دیگر قطع می شود. پس بگذار دلخوش باشم به چیزهایی که نمی مانند. یک دلخوشی سرمست گونه که بابتش می توان به ادامه ی زندگی فکر کرد.