هورمون

زندگی آدمی درست در لحظه ای که می پندارد همه چیز آنقدر ساده و ساکن شده که دیگر بود و نبودش تاثیری ندارد، می تواند آنچنان دچار تحول شود که گویی همه ی وجود او زاده و خو گرفته به این تلاطم و شور و حال است. و کلیشه ای اما واقعی ست که همواره در کانون این تشعشعات می توان ردپایی از یک عشق پیدا کرد. عشقی که همچون آتش در خرمنِ آدمِ ساده ی حوصله سربر هیاهو ایجاد می کند و آنچنان بال های او را قدرتمند می کند که دیگر هیچ ارتفاعی دست نیافتنی و هیچ عمقی مجهول نمی ماند. و تو آن عشق منی. عشقی که حتی اندیشیدن به آن مرا زلزله زده می کند. و هر شب که سر به بالش می گذارم، با خود می پندارم به سرحد این عاشقی رسیده ام و باز، فردا که بر می خیزم، با اولین لبخندت خود را در عشق تو عمیق تر و عشق تو را در خود شگرف تر می یابم. و حالا بعد از این که به نیمه ی عمر رسیده ام و چشم هایم بیشتر از همیشه به واقعیت ها باز شده و نه حماسه ای مرا به وجد می آورد و نه افسانه ای به شوق؛ من را به معجزه معتقد کرده ای. و مدام به خود می گویم این همه حال حاصل تغییرات هورمونی و آن ترکیبات شیمیایی لجوج مغزی من هستند که مثل هر واکنش شیمیایی دیگری، بالاخره محکوم به خاتمه ی انرژی و خاموشی اند. اما مگر تمام زندگی چیزی جز این است؟ مگر همه چیز حاصل شیطنت آن واکنش های مغزی ما نیست؟ دلداری ای ندارم. تو روزی این نوشته ها را خواهی خواند. و امیدوارم آن روز به این ایمان آورده باشی که زندگی آدمی درست در لحظه ای که می پندارد همه چیز آنقدر ساده و ساکن شده که دیگر بود و نبودش تاثیری ندارد، می تواند آنچنان دچار تحول شود که گویی همه ی وجود او زاده و خو گرفته به این تلاطم و شور و حال است.