شبکه های اجتماعی

برای آنها که هرگز دل خوشی از اجتماع نداشته اند، پناه بردن به شبکه های اجتماعی به مثابه یک خودکشی است؛ آن هم نه خودکشی ای مثل پریدن از یک ساختمان بلند یا ایستادن جلوی قطار، بلکه مثل خودکشی هدایت که خود را در اتاقی حبس کرد و شیر گاز را باز گذاشت. این نوع خودکشی یک مرگ تدریجی ناشی از «خفگی» را ببار می آورد، و این درست همان اثری ست که شبکه های اجتماعی روی آدم های دلخوش به شنیدن و گفتن دارد: خفگی تدریجی که ناشی از تماشای هرزگی کلمه های مردم «فهیم» در شبکه های به ظاهر اجتماعی است؛ شبکه هایی مملو از مذهبی ها، روشنفکر ها، بی دین ها، بذله گو ها، جارچی ها و فروشنده ها که غالبا بجز متکلم وحده بودن حالت دیگری را برنمی تابند و سلسله جنبان دنیای مجازی اجتماعی امروزند.

اما اگر کسی بخواهد دنبال جایی باشد که در آن سخن آشنایی بشنود و درد دلی بگوید، یا عاقبتش فانوس بدستی و جستجو دور شهر به دنبال «انسان» می شود، و یا سر و کارش به رهگذری می افتد که اگر از او سراغ «خانه ی دوست» را بگیرد، بعد از کلی آدرس دادن که: «می روی تا ته آن کوچه که از پشت بلوغ سر به در می آرد و ...»، حواله اش می دهد به کودکی که «رفته از کاج بلندی بالا، جو جه بردارد از لانه ی نور!».

و اینگونه است که شاید تنها کورسوی امید به همین وبلاگ ها و نویسنده های گمنامشان باشد تا گاهی کسی چیزی بگوید و این سکوت پر از هیایوی پوچ را بشکند و پنجره ای بر اتاق پر از گاز باشد.