به فرشته ای که در عروسی جزامیان رقصید....

سالها پس از آنکه او سر به دامان سیمانی جوی آبی در کوچه ای تنها سپرد، هنوز در داستانش شخصیتی ست که هیچ نویسنده ای نمی تواند برایش پرده ی آخری بنویسد. آنکه می داند، سکوت می کند و آنها که نمی دانند، آنچنانکه خواب پریشانی دیده اند، روایت گر زندگی کوتاه روحی هستند که هرگز در قفسی نگنجید. و شخصیت داستان، به درازای تمام تاریخ آینده، در حسرت پرده ی آخر نمایش خود خواهد ماند. عشق، می سازد، و عشق، ویران می کند. عشق، می نویسد و می خواند، و عشق، صدا را از هنجره، و جوهر را از خودکار می رباید. 

كلمه بازي...